هر گاه كه بيمناك شدم ، بيمناك و غم آلود ، هر گاه كه مشوش و مردد بودم ، و درونم ولوله مي شد ، آواز تو بود كه زاري ام را به زمزمه تبديل مي كرد ، و فغانم را به ترانه ... چند سال است كه با تو هستم ؟ خودت مي داني ؟ من نمي دانم . اما سال هاست كه " آرام جان " مني ... همواره از  خود  پرسيده ام " معماي هستي " چيست و تو از آن چه مي داني ، كه اينگونه شرربار دم از " جان عشاق " مي زني و سر به گوش من ، مي خواهي "‌راز دل " فاش كني ؟ " فرياد " را نشانم نده ، من زاده سكوتم ! مگر به تو نگفته بودم " بي تو به سر نمي شود " ؟ پس كجا رفتي از آشيانه ام ؟ از اين "‌بيداد " شكايت به كه برم ؟ هاي مرد ! با تو هستم ! چه در چنته داري كه اينطور ملولم مي كني ؟ مگر از " چشمه نوش " چشيده اي ؟  و  مگر " سر عشق " را دانسته اي ؟ كه اينگونه راه آسمان  نشانم  مي دهي  ؟  كاش  " دستان " مرا مي گرفتي و با خود تا " آستان جانان "‌ مي بردي ... مگر مرا نمي شناسي ؟ نمي داني كه من هم چون تو " خلوت گزيده " ام ؟ هاي مرد ! به رسم " دلشدگان " با من بمان  ،  كه  من  " دل مجنون " خود را با زمزمه تو مي خوابانم ... تو كه قرار از من ربوده اي ، " رسواي دل " شده ام ، " شب وصل " تو كي فرا مي رسد  از  پس  گردش هاي اين " گنبد مينا " ؟ ا گر  باورم  نداري  ،  با  من " چهره به چهره " بنشين ، تا " ساز قصه گو " ي دلم برايت " نوا " ي عشقي را بزند ، كه زياد غريبه نيست !