روی صحبتم با توست! ای خسرو آواز ایران، ای کسی که آواز، با تو معنا می‌شود، ای کسی که نیم‌قرن برای من و دوست‌داران هنرت زحمت کشیده‌ای، ای «هزار گلخانه‌ی آواز» ایران، ای «ربنا»یت این شب‌ها مونس سفره‌مان، هر که نمی‌بیند هنرت را؛ نبیند، من با آسمان عشق‌ات زندگی میکنم، با بهار دلکش‌ات تازه می‌شوم، با بیدادت اعتراض می‌کنم و با سپیده‌ات افتخار. هر که ندارد چشم هنرت را؛ بگذار نبیند، من می‌فهمم تو را، من تو را الگو دارم، من رهرو راه توام، من هنر را از تو می‌آموزم، هنر زندگی را، هنر دوستی با هموطن را، هنر هنرمندی را، از تو یاد می‌گیرم دوری از غرور و پول‌پرستی را. هر که دارد ذوق هنر با توست. فقط کوردلان‌اند که دشمن‌اند، شکایت از دوستان دشمن‌نما لازم نیست، من حافظ درد توام، ای کسی که پدری کرده‌ای برای آوازمان! ۷۱ سال با عزت از عمرت گذشت. نغمه‌هایت تا ابد در وطن می‌ماند، شـِکوه‌هایت تا ابد در گوش زمان می‌ماند. گاهی با خود می‌گویم: خدایا از عمر من کم کن و بر عمر شجریان افزا. میلادت مبارک استاد، ان‌شاءالله ۱۲۰سالگی‌ات را جشن بگیریم.